Grotwoningen.      De grotwoningen te Geulhem waren meestal open gekapte ruimtes of ingangen van groeves. Vaak maakte men hiervoor gebruik van korte, doodlopende gangetjes. Men trok hiervoor een muur op en zo had men voor weinig geld een woning. Een gat in het plafond diende als schoorsteen. Het waren dus woningen voor de armeren uit de samenleving, meestal voor de mensen die hun brood verdienden met het kappen van mergel. In het verleden was het voorkomen van grotwoningen in Zuid-Limburg een relatief normaal verschijnsel. De langst bewoonde grotwoning lag op de Sint-Pietersberg te Maastricht. Hier woonde Greetje Blankers samen methaar drie katten en hond tot 1972. Enkele woningen in Geulhem zijn tot 1931 bewoond geweest. Men betaalde destijds een huur van 4 cent per maand of 50 cent per jaar. Uit 1863 is een huurcontract bekend waarvoor een grotwoning een huur van 3 gulden per jaar werd gerekend en dat was destijds veel geld. Enkele van de rotswoningen zijn in 1976 gerestaureerd. De woningen waren somber ingericht, soms waren de muren en zoldering met kalk gewit of lichtblauw gekleurd. Eén van de grotwoningen had zelfs twee verdiepingen. De vloer van de woning lag enkele meters boven de landweg. Twee steile paadjes leiden naar de ingang. Bij de grotwoning hoorden een kippenhok en een bakoven op de bovenverdieping. Deze woning werd tot 1912 bewoond. Toen het toerisme in Limburg opkwam werden de grotwoningen in de zomer nog langere tijd bewoond om zo wat extra inkomsten te krijgen door de toeristen te laten zien hoe men woonde. In reisgidsen uit het begin van de 20e eeuw stond in reisgidsen te lezen: `Geulhem: het eenige Nederlandsche dorp waar de Mensch evenals in de praehistorische tijden als holbewoner leefde’. De grotwoningen waren ook een geliefd onderwerp voor ansichtkaarten en er bestaan veel verschillende kaarten waarop ze als motief verschijnen.