Löwenburg. De Löwenburg is een van de toppen van het Siebengebirge. Met 455 meter is de op een na hoogste top. Rondom de top van Löwenburg zijn verschillende soorten gesteentes aan te treffen waaronder Hauyn-Nephelin-trachiet onderaan de weg naar de top van de Löwenburg. Iets hogerop is donker Nephelin-trachiet te vinden, dit is door de grote hoeveelheid Hornblende donkergrijs tot zwart van kleur en is waarschijnlijk afgezet in de vulkaanmantel of in een gang van vulkanisch gesteente. De top van de Löwenburg bestaat uit Nephelin-trachiet. Het is een gesteente dat uit de diepe ondergrond in het tachiettuf is binnengedrongen. Op de Löwenburg groeit een hoog opgaand beukenbos waarin veel Boszwenkgras (Festucca altissima) groeit. Dit wijst op het montane karakter van het gebied. Verder groeit hier veel Bolletjeskers (Dentaria bulbifera). Iets lager, met name aan de loefzijde, groeien Essen (Fraxinus excelsior) en Iepen (Ulmus sp.). Aan de voet van de Löwenburg, nabij café Löwenburgerhof groeit een hoog opgaand eiken-beukenbos met veel Witte veldbies (Luzula luzuloides). Tijdens de hoge Middeleeuwen lagen overal in Duitsland burchten. Hun belangrijkste taak was een zichtbaar teken van macht tegenover andere heersers te vormen. Op zo’n burcht woonden vaak slechts enkele personen waardoor een ze niet direct een militaire functie hadden. Eén van deze burchten is de Löwenburg, die in de Middeleeuwen “Lewenburg” heette. De berg waarop de ruïne staat, is de op één na hoogste berg van het Siebengebirge. De burcht werd in 1200 door de Graven van Sayn gesticht als tegenhanger voor de burchten van de Keulse aartsbisschoppen op de Wolkenburg en de Drachenfels. Later kwam de burcht in handen van de Graven van Sponsheim-Heinsberg en tenslotte aan de Graven van Löwenburg. Deze laatsten hadden echter maar een klein machtsgebied waarvan Honnef het centrum vormde. Toen deze familie uitstierf ging hun bezit via de Graven van Heinsberg in 1362 over aan de Graven van Jülich-Berg. Hieruit vormde zich het Bergische Amt Löwenburg dat alle grond die niet van de Keulse Keurvorsten was, bezat. Alleen Königswinter lag als een Keulse enclave binnen het gebied van het Graafschap –later hertogdom- Berg. Rodenkirchen en Wesseling stroomafwaarts langs de Rijn lagen daarentegen als Bergische enclaves in het Keulse gebied. Sinds het midden van de 16e eeuw was de burcht onbewoond en raakte steeds meer in verval. Na consolidatiewerkzaamheden in de jaren 1980 is de ruïne tegenwoordig weer toegankelijk. Van bovenaf heb je een prachtig uitzicht op het Siebengebirge en de Eifel. Je kunt hier mooi uitkijken op onder meer de Drachenfels.