Struisvaren De Struisvaren (Matteuccia struthiopteris) is een varenachtige die veel in tuinen en parken wordt aangeplant. Haar bladeren staan in een krans aan de top van een opstijgende wortelstok. De steriele bladeren zijn geveerd met 30 tot 70 paar veerspletige blaadjes van de eerste orde. De bladeren bereiken een hoogte van 30 tot 100 centimeter. De bladeren zijn trechtervormig en bijna tot helemaal onderaan bebladerd met blaadjes van de eerste orde. Bovenaan de bladeren worden de blaadjes van de eerste orde steeds smaller zodat het blad spits uitloopt. Bovenaan zijn de bladeren van de eerste orde alleen zwak ingesneden. De onderste veren zijn vaak witachtig. Jonge bladeren zijn lichtgroen gekleurd. De blaadjes van de tweede orde zijn gaafrandig en lijken op de bladeren van Mannetjesvaren (Dryopteris filix-mas). De sporangiën staan op zes fertiele bladeren midden in de tros van de steriele bladeren. De fertiele bladeren verschijnen in de zomer en zijn aanvankelijk groen en cilindervormig ineen gerold, maar worden bij rijpheid steeds meer donkerbruin. De fertiele bladeren zijn korter dan de steriele bladeren. De dekvliesjes lopen over de hele binnenzijde. Ze vallen snel af. Na de eerste vorst sterven de bovengrondse delen af. Alleen de fertiele bladeren blijven nog tot in het voorjaar rechtop staan. Struisvaren is een soort van vochtige bossen, vaak ooibossen langs rivieren. Ze staat vaak in grote groepen op natte tot zeer natte, voedselrijke plekken met losse humus. Het is een soort die graag in de halfschaduw groeit, vaak oder Essen (Fraxinus excelsior) of Zwarte elzen (Alnus glutinosa). Struisvaren komt voor in Europa, in noord-Azië en in Noord-Amerika. In de Ardennen komt ze alleen voor in de nabijheid van Kasteel Modave in de Condroz. Dat ze hier zo zeldzaam is komt omdat het een oostelijke soort is, die ergens in Duitsland haar westelijke verspreidingsgrens bereikt. In Nederland is ze alleen verwilderd aanwezig. In de Verenigde state worden Struisvarens ook gegeten, ze smaken echter bitter.