De Saffenburg. De Saffenburg ligt op een rots boven het dorpje Mayschoss. De Saffenburg, de oudste burcht in het Ahrdal, ontstond in het midden van de 11e eeuw. Ze werd gebouwd door de broers graaf Adolf von Nörvenich en Adalbert von Saffenburg, twee zonen van Graaf Hermann von Nörvenich. De Graven van Saffenburg stammen oorspronkelijk uit de omgeving van Jülich. De Saffenburgers hadden uitgebreide bezittingen, die soms ver van het stamslot lagen. Een bekende burcht is Burcht Rode in Herzogenrath. Andere bezittingen lagen in het Belgische Haspengouw. Deze familie heerste ook over de Are-Gau. De eerste vermelding van de Saffenburcht was in een oorkonde in 1081, hiermee is het de oudste burcht in het Ahrdal. Na de dood van Graaf Adalbert von Saffenburg ging de burcht over in handen van zijn zoon Adolf von Saffenburg. In 1184 verkreeg Philipp von Heinsberg, aartsbisschop van Keulen, in het kader van aankoop van diverse burchten de helft van de Saffenburg in handen. In 1234 was Wilhelm Burggraf von Arberg heer van Saffenburg. Een aantal deccenia later waren de Von Saffenburgs de enige bezitters van de burcht. Daarna wisselt het bezit en worden verschillende leenheren van het rijk en aartsbisdom Keulen heerser van de burcht. De Grafen von Sayn, von Sponheim, von Kleve en von Neuenahr worden evenals genoemd als eigenaar. In 1303 werd de burcht onderpand van het aartsbisdom Keulen en in 1329 werd ze aan Kurköln verkocht. In 1424 kwam de burcht in bezit van de Grafen von Virneburg en nadat dit geslacht was uitgestorven, volgden de Graven van Manderscheid-Schleiden als leenheer en in 1593 de Grafen von Mark-Schleiden. In 1632, tijdens de 30-jarige oorlog, werd de Saffenburg ingenomen door de Zweedse troepen onder generaal Baudissin en in 1633 werd ze weer heroverd door de troepen van Kurköln en Spanje. In 1676 was de Saffenburg in Franse handen, in 1689 werd ze bezet door de troepen van Kurtrier. In 1702 werd ze opnieuw door Franse troepen veroverd, waarna ze begonnen met het versterken van de burcht. Na een belegering in 1703 moesten ze haar weer prijsgeven. Vanwege de zware schade bij de omliggende bevolking en om te voorkomen dat de burcht in handen van de vijand kwam, werd de burcht in 1704 door artilleristen van het Gulikse garnizoen afgebroken en werd de grote toren opgeblazen. Bruikbare materialen werden meegenomen. Tot in de 20e eeuw ging het weghalen van stenen uit de burcht voort, een deel van de stenen van de muren van de wijnbergen uit de omgeving stamt van de ruïne. De ruïne bleef tot 1773 in bezit van de Graven Von der Marck-Schleiden en ging toen over aan de Hertogen von Aremberg. In de loop der tijden werd de ruïne als steengroeve gebruikt. Tegenwoordig zijn enkel de fundamenten en de twee grachten die de drie rotsplateau ´s van elkaar scheiden, behouden. Deze lijken naadloos in de rotsen over te gaan. Van de onderburcht bestaan nog maar enkele delen van de muren. Aan de zuidoostkant staat de rest van een poortgebouw. De tweedelige middenburcht bestaat uit een kleiner, hooggelegen deel in het zuiden met een vrijwel rechthoekige plattegrond en een smaller deel nabij de hoofdburcht Aan de zuidkant vertoont de ringmuur sporen van een toren die de poort langs de gracht moest bewaken. De hoofdburcht vormt de kern van het huidige gebouwd. De hoofdburcht wordt gevormd door een hoge, ommuurde rots van 33 meter breed en 37 meter lang. Aan de zuidwestkant stond, evenals aan de noordoostkant, een toren. In 2004 volgde een grondige renovatie van de burcht. De Saffenburg behoort met haar lengte van 260 meter en breedte van 80 meter tot de grootse burchten in het Ahrdal. Ze is verdeeld in een hoofdburcht (Oberburg) met daarvoor een Mittel- en een Unterburg. Deze drie delen waren door twee diepe, in de rots uitgehakte, grachten van elkaar gescheiden. De eerste gracht ligt op het smalste punt van het rotsplateau. Hierdoor konden twee achter elkaar liggende voorburchten de hoofdburcht beschermen. Deze burcht was zo goed beschermd, dat het zelfs in de tijd dat er al vuurwapens werden gebruikt, bijvoorbeeld in de 30-jarige oorlog, niet kon worden ingenomen. De Saffenburg is na haar ontstaan steeds verder uitgebouwd. Het bouwmateriaal voor de burcht werd ter plekke uit de berg gehaald. Hierdoor ontstonden grachten en kale, loodrechte rotswanden waaarop de burchtmuren werden opgetrokken. Mede hierdoor, maar ook door de afgelegen ligging en de slechte, smalle wegen door het Ahrdal in die tijd, bleef de Saffenburg ook in de eeuwen na de uitvinding van het buskruit belangrijk. Ze werd in de loop van haar geschiedenis slechts tweemaal door vijandige troepen bezet. In november 1632 bestormden de Zweedse troepen van Generaal Baudissin de burcht. Met een rijke buit keerden ze huiswaarts. Dit lag mede aan het feit dat de patriciërs uit Ahrweiler eveneens op de burcht een zeker heenkomen hadden gezocht. In de Spaanse erfopvolgingsstrijd,(1701-1714) bezetten de Franssen, die een verbond waren aangegaan met de Keulse aartsbisschoppen en Keurvorsten, het Ahrdal. Alleen de Saffenburg, hoewel een leengoed van Kurköln, bleef trouw aan de keizer en liet de Franssen niet binnen. Dit lukte echter wel door een list. Tijdens de wijnoogst waren de drie ophaalbruggen naar onder gelaten. Franse officieren mengden zich tussen de kooplieden die de druiven wilden kopen. Hierdoor konden ze ongemerkt de burcht binnenkomen, overmeesterden de wacht en lieten de Franse soldaten binnen. In de 15e eeuw was de burcht vergroot met verschillende woonhuizen, dit ten gevolge van de opdeling van de burcht onder verschillende bezitters. Er kwam een Pancratiuskapel en een erboven gelegen grote zaal met opslagruimte voor het graan bij.