Vijlen. Vijlen is een dorp in het zuidoosten van Zuid-Limburg. De naam van het plaatsje gaat terug op het Latijnse villa, dat landgoed of boerderij betekent. In het dialect heet het plaatsje Ville. De oudste bebouwing ligt langs de Vijlenerstraat en de Groenenweg in het dal van de Lomberger- of Mechelderbeek. Ook op de Vijlenberg staan oude huizen, waaronder de Munninkshof aan de voet van de kerk. Hier staat ook de vakwerkhoeve Panhuis. Sint-Martinuskerk. De kerk van Vijlen wordt vaak gezien als de hoogstgelegen kerk van Nederland. Dit komt echter vooral door haar hoge ligging in het omliggende landschap. De echt hoogstgelegen kerk staat namelijk in het nabijgelegen Vaals. De kerk van Vijlen staat op 195,40 meter boven N.A.P., terwijl de Nederlands hervormde kerk in Vaals op 215,17 meter boven N.A.P. staat. Op de kerkheuvel is al sinds de 7e eeuw sprake van een kerk. Deze werd gebouwd door de Heilige Clodulfus. De oude kerk wird in 1860 gesloopt. In 1860-1862 bouwde bouwmeester Ch. Weber op dezelfde plek de huidige neo-gotische Sint-Martinuskerk. Het is een enorme hallenkerk. In het interieur vallen de ronde pijlers en de kruisgewelven op. Al in 1862 werd de kerk door Monseigneur Paradis gewijd. De enorme, 58 meter hoge kerktoren aan de westkant van de kerk kwam echter pas vele jaren later, in 1878, gereed. Hiervoor wird de oude kerktoren grotendeels afgebroken. Boven de ingang van de sacristie is het wapen van Anna van Renesse van Elderen, de Abdis van Burtscheid, aangebracht. Tevens staat er het jaartal 1726, het jaar waarin in haar opdracht de toren gerestaureerd werd. Rondom de kerk staat een aantal ouderwetse, hardstenen kruisen uit de 17e eeuw, waarbij opvalt dat de opschriften in het Duits zijn. In de kerk is een drieluik aanwezig dat de bruiloft de Kana laat zien. Twee panelen, eveneens van de hand van de Limburgse kunstenaar Charles Eijck tonen de Geboorte van Christus en de Verijzenis. Alle kunstwerken zijn uitgevoerd in opaline. Ook vier kruiswegstaties zijn door Charles Eijck ontworpen. Boscafé ´t Hijgend Hert. De plek van het huidige boscafé ´t Hijgend Hert heeft een zekere historie. In 1932 vraagt de Duitser Johann Hartmann, een vergunning om hier een huis te bouwen. Vanwege het ontbreken van drinkwater wil hij ook een waterput van 40 meter diep aanleggen. Op 3 augustus 1933 wordt tevens een drankvergunning aangevraagd en wordt het pand Waldesruh genoemd. Later kwam er bij het café een openluchtdansvloer. In 1939 vertrok Hartmann naar Duitsland en kwam het padn in handen van de familie Russel uit Vaals. In 1939 huurde de familie Jehea-Meessen het pand. Na de oorlog werd het omgedoopt in Bosrust. Tot 1966 bleef de familie Jehae-Meessen in het pand. Tussen 1967 en 1973 baatte Wilhelm Bellefroid er een horecagelegenheid uit. Tussen 1973 en 1982 vestigde de heer Ploemen, een boer uit de Oostelijke mijnstreek, er een horecagelegenheid met bijbehorende kinderboerderij. Door gebrek aan investeringen verviel het complex langzaam tot er rond de eeuwwisseling niet veel meer van over was. In 1999 kwam het complex in handen van de familie Van der Vleuten die het verbouwde tot boscafé ´t Hijgend Hert met een kleine kinderboerderij erbij.